Ο Γκρέγκ Πόποβιτς έγραψε πρόσφατα ιστορία καθώς έγινε ο προπονητής με τις περισσότερες νίκες (1.336) στην ιστορία του ΝΒΑ, γεγονός που γιορτάσθηκε ανάλογα μετά το τέλος του αγώνα των Σπερς με τους Τζαζ.
Με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός ανατρέχουμε ξανά στην σπουδαία ομιλία του στο σεμινάριο της FIBA το 2016 στην οποία μίλησε για τη σημασία του χαρακτήρα, για το πως δίνει κίνητρο στους παίκτες του, για το χτίσιμο της ομάδας, τη διαχείριση των παικτών…
Λέει ο κόουτς:
«Δεν λέω η τακτική είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ενός προγράμματος. Αν δεν μπορείς να ζωγραφίσεις ένα play, αν δεν ξέρεις πως να επαναφέρεις τη μπάλα απ΄ έξω, ή αν δεν μπορείς να αποφασίσεις τι θα κάνει η ομάδα στην τελευταία φάση, τότε άστο, μην γίνεις προπονητής. Εξίσου σημαντική όμως είναι η οργάνωση. Η πειθαρχία. Το χτίσιμο της ομάδας. Οι σχέσεις με τα μέλη της ομάδας. Οι νίκες και οι ήττες, ωστόσο, εξαρτώνται περισσότερο από αυτά(τις σχέσεις) και λιγότερο από την τακτική».
**«Όταν εξετάζουμε κάποιον παίκτη δεν κοιτάμε το μπάσκετ. Αυτό είναι εύκολο. Φαίνεται αν κάποιος μπορεί να σουτάρει καλά, να πάρει ριμπάουντ, ή να παίξει άμυνα. Κοιτάμε άλλα πράγματα: πως αντιδρά απέναντι στους συμπαίκτες του στα τάιμ-άουτ; Αν χάνουν κρύβονται; Αν κερδίζουν χτυπάνε το στήθος τους και να πανηγυρίζουν σαν να ανακάλυψαν το φάρμακο κατά του καρκίνου, ένα παιχνίδι μπάσκετ είναι μην γελιόμαστε. Μπορείς να το δεις αυτό για κάποιον. Πως αντιδρούν στην προπόνηση, πως συνεργάζονται με τον προπονητή, αν δείχνουν σεβασμό στους άλλους. Αυτά θα σου πουν περισσότερα για κάποιον, από το αν είναι καλός παίκτης».
**Πως μπορείς να δίνεις κίνητρο σε μια ομάδα σε μια τόση μεγάλη σεζόν; Καταρχάς αν έχεις ομάδα με χαρακτήρα τα πράγματα είναι ευκολότερα. Ξέρουν ποιοι είναι και καταλαβαίνουν πόσο σημαντικά είναι όλα τα παιχνίδια. Αυτό που κάνω εγώ, όμως, είναι ότι χρησιμοποιώ αρκετά τους παίκτες του πάγκου. Ορισμένοι προπονητές φοβούνται να το κάνουν, γιατί μπορεί να χάσουν. Είναι σημαντικό όμως να αναπτύξεις τον πάγκο. Και οι αναπληρωματικοί θα έχουν έξτρα κίνητρο ειδικά αν παίζεις με μια χειρότερη ομάδα. Θα πάρουν το χρόνο ενός βασικού και θα αποδώσουν καλύτερα.
**«Κάποιες φορές τους ρωτάω τι γίνεται; Τι φταίει; Και λένε μόνοι τους ότι πρέπει να επιστρέψουμε πιο γρήγορα πίσω, ή να πάμε στο ριμπάουντ. Πολλές φορές βλέπεις έναν προπονητή να λέει “να πάρουμε τα ριμπάουντ”. Σώπα! Δεν το ξέραμε αυτό! Ή λένε “πρέπει να βρούμε τον αμαρκάριστο παίκτη”. Αλήθεια; Ούτε αυτό το ξέραμε. Όλοι το έχουμε κάνει αυτό. Νομίζουμε ότι αν απλώσουμε όλη τη γνώση μας στο τάιμ-άουτ, η ομάδα θα παίξει καλύτερα. Αλλά δεν θα γίνεις έτσι καλύτερος. Χαλάς τον χρόνο σου. Αν τους πεις έξι διαφορετικά πράγματα και είχες μαγικές ακτίνες θα έβλεπες τις λέξεις να μπαίνουν από το ένα αυτί και να βγαίνουν από το άλλο. Οπότε διάλεξε κάτι».
**Για παράδειγμα έχουμε πρόβλημα στο pick-n-roll. Θα τους ρωτήσω “τι θα γίνει με το pick-n-roll, τι θέλετε να κάνουμε”; Θα κοιταχθούν, χωρίς να απαντήσουν. “Δεν ξέρω” θα πει ο ένας. “Δεν έχω ιδέα” θα πει ο άλλος. Και θα τους απαντήσω: ναι, αλλά βρείτε την άκρη γιατί εγώ σας είπα να κάνουμε κάτι και δεν το κάνετε. Tony δεν τον στέλνεις στη γραμμή, Timmy δεν είσαι στη γραμμή του καλαθιού. Λέμε να κάνουμε κάτι και δεν το κάνουμε. Δεν το εκτελείτε. Οπότε πείτε μου τι θέλετε να κάνουμε!
Και συνήθως λένε “coach θα μπούμε και θα τα κάνουμε”. Τους αφήνω συχνά να μιλούν μεταξύ τους. Είναι σημαντικά τα τάιμ-άουτ, γιατί ηρεμούν οι παίκτες. Και δείχνουν τις ηγετικές ικανότητες. Σκέψου το σχολείο για παράδειγμα.
Σαν να θέλεις να κάνεις μια ερώτηση και να φοβάσαι να την κάνεις. Θα μιλήσουν περισσότερο μεταξύ τους, αν δεν είμαστε συνέχεια από πάνω τους και δεν τους αφήνουμε να εκφραστούν"
** «Δεν μπορείς να έχεις διαφορετική συμπεριφορά στον Duncan, στον Parker και στον Ginobili και διαφορετική στον 11ο ή στον 12ο παίκτη. Αυτό είναι λάθος. Πολλοί δεν το κάνουν όμως γιατί ακριβώς θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με τα αστέρια της ομάδας. Αλλά αυτό δεν θα δουλέψει. Θα σου γυρίσει μπούμερανγκ».
** «Δεν μιλάμε για δαχτυλίδια. Για πρωταθλήματα περιφέρειας. Κάποιες χρονιές το γνωρίζουμε. Φαίνεται ότι είμαστε η καλύτερη ομάδα. Τον Φλεβάρη, τον Μάρτη το καταλαβαίνω. Αλλά δεν το λέμε. Είναι μια διαδικασία. Είναι ένα ταξίδι. Η χαρά είναι στο ταξίδι όχι στον προορισμό. Θα είσαι περήφανος για το ταξίδι. Όταν ο Sean Elliot, ή ο Avery Johnson, ή ο Bruce Bowen συναντιούνται είναι περήφανοι για το τι πέτυχαν ως ομάδα. Ο στόχος μας είναι να είμαστε η πιο υγιής και η πιο έτοιμη ομάδα όταν ξεκινήσουν τα playoffs. Αυτό είναι σημαντικό. Να βλέπεις τη μεγάλη εικόνα και όχι να λες για παράδειγμα ότι αυτή τη βδομάδα θέλουμε τρεις νίκες ή κάτι τέτοιο…».
0 Σχόλια