Το ντοκιμαντέρ «No Heroes» καταγράφει εκτεταμένα επεισόδια από τις ομαδικές δραστηριότητες του Αθλητικού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων (ΑΣΚΑ) Μαρούσι και πιο συγκεκριμένα της ομάδας μπάσκετ με καρότσι, κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 2018-2019. Ο σύλλογος άνοιξε τις πόρτες των προπονήσεων σε ένα κινηματογραφικό συνεργείο και επέτρεψε επιπλέον στα μέλη του (5 άτομα) να ακολουθούν την ομάδα στα ταξίδια και στους αγώνες της, σε όλη τη διάρκεια της σεζόν.
Το ντοκιμαντέρ πρωτοπροβλήθηκε το 2020.
Λίγες ημέρες πριν ο Σύλλογος Ατόμων με Κινητική Αναπηρία και Φίλων ν.Ροδόπης «ΠΕΡΠΑΤΩ» παρουσίασε το “No heroes” στο κοινό της Κομοτηνής στο Θερινό ΔΗΠΕΘΕ παρουσία, μεταξύ άλλων του σκηνοθέτη του κ. Γιώργου Βιτσαρόπουλου.
Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ ( “No heroes”) όπως υπογραμμίστηκε και κατά τη συζήτηση που ακολούθησε μετά το τέλος της προβολής αποτέλεσε βασικό «αίτημα» των μελών της ομάδας και είναι άμεσα συνδεδεμένο και με το κεντρικό μήνυμα αντιμετώπισης των αναπήρων όχι ως «ήρωες» αλλά όπως τονίστηκε και από τον Πρόεδρο του Συλλόγου «ΠΕΡΠΑΤΩ» κ. Αλέξανδρο Ταξιλδάρη ως απλοί άνθρωποι, οι οποίοι, στην περίπτωση των αθλητών, κάνουν αυτό που αγαπούν.
Αυτό που αγαπούν που στην περίπτωση όμως των ατόμων με αναπηρία ο αθλητισμός συνεπάγεται επιπλέον και πολλαπλά οφέλη για την υγεία και την φυσική τους κατάσταση.
Άλλωστε όπως έγινε σαφές και από τον πρώην προπονητή της ομάδας του Αμαρουσίου και Ομοσπονδιακού προπονητή στο μπάσκετ με αμαξίδιο κ. Βάιο Γιώρα, αυτό που διαφοροποιεί από την αρχή της ίδρυσης της ομάδας το 2002 έως και σήμερα είναι το ότι στοχεύει στη δημιουργία αθλητών από την αρχή. «Αυτό που κάνει το Μαρούσι είναι ότι έβγαζε και συνεχίζει να βγάζει νέους παίκτες. Άτομα με αναπηρία που έρχονται στην ομάδα μέσω φίλων γιατρών για άσκηση, αποκατάσταση και ενδυνάμωση και βλέποντας τα οφέλη και την ομάδα αποφασίζουν να συνεχίσουν όντας πλέον μέλη της ως αθλητές».
Η φιλοσοφία της ομάδας είναι να βασίζεται στα δικά της παιδιά, στην δική της δύναμη», τόνισε ο ίδιος εξηγώντας πως και μέσα από το ντοκιμαντέρ «θέλαμε να δείξουμε πραγματικά το μπάσκετ και την αναπηρία, και ό,τι συνεπάγεται το άθλημα όπως το βιώναμε εμείς».
Ο Γιώργος Βιτσαρόπουλος, ερωτηθείς σχετικά με την απόφασή του να ασχοληθεί με την συγκεκριμένη θεματολογία έκανε λόγο για έναν συνδυασμό τύχης, ανθρώπων αλλά και κοινής σκέψης με τους «πρωταγωνιστές» του.
«Θεωρώ ότι όταν σου ανοίγεται μια πόρτα, δεν πρέπει να την κλείνεις» ανέφερε ο ίδιος χαρακτηριστικά. «Μια κοινωνία κρίνεται από το πώς συμπεριφέρεται στις μειονότητές της και όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας ανήκουμε σε μειονότητες.
Επομένως για μένα ήταν πολύ ενδιαφέρον να ασχοληθώ και να “ανοίξω” αυτήν την οπτική» , δήλωσε εξηγώντας πως η γνωριμία με τον κ. Γιώρα ήταν αυτή που, μεταξύ άλλων, κατέστησε το ντοκιμαντέρ πραγματικότητα. Για τον ίδιο βέβαια η σκηνοθεσία του ντοκιμαντέρ αποτέλεσε την έναρξη της επαφής του με τον ειδικό αθλητισμό αλλά και την ομάδα του Αμαρουσίου, στην οποία και πλέον διατελεί μέλος της διοίκησης. «Νιώθεις ότι ανήκεις σε μία κοινότητα ακόμα. Είναι ωραίο το ανήκεις, οπουδήποτε αλλά και ειδικά στο Μαρούσι» ανέφερε τονίζοντας πως «αυτό που είδα είναι μια διαφορετική φιλοσοφία που λέει ότι δεν πάμε να μεταγράψουμε παίκτες αλλά να βρούμε νέους. Νέους ανθρώπους που είναι στο στάδιο της αποκατάστασης και να τους κάνουμε αθλητές από την αρχή. Αυτή τη κουλτούρα που θεωρώ ότι χτίζεται και στην Κομοτηνή».
Η αυτονομία που προσφέρει άλλωστε ο ομαδικός αθλητισμός και αθλήματα όπως η καλαθοσφαίριση με αμαξίδιο ή το ράγκμπι αποτέλεσε βασικό κομμάτι της συζήτησης που ακολούθησε όπως και τα πολλαπλά οφέλη της επαφής ενός αναπήρου με τα υπόλοιπα μέλη μιας ομάδας, και σε ζητήματα που άπτονται της καθημερινότητάς του. Όπως εξήγησε χαρακτηριστικά ο κ. Γιώρας «τόσο το μπάσκετ όσο και το ράγκμπι με αμαξίδιο βασίζεται στον χειρισμό. Το 60% του αθλήματος αφορά στο αμαξίδιο και το πόσο καλά το χειρίζεσαι με ή χωρίς χέρια, ενώ το υπόλοιπο 30-40% έχει να κάνει με το μπάσκετ όπως το ξέρουμε ως άθλημα.
Επομένως όπως γίνεται κατανοητό όσο καλύτερα μαθαίνεις να χειρίζεσαι το αμαξίδιο τόσο περισσότερο ωφελημένος βγαίνεις από αυτό». Χαρακτηριστική και η τοποθέτηση του κ. Ταξιλδάρη ο οποίος εξέφρασε την άποψη ότι στην Ελλάδα «δεν θα έπρεπε κανένα κέντρο αποκατάστασης, δημόσιο ή ιδιωτικό, κατά την άποψή μου, να αδειοδοτείται, αν δεν καλλιεργεί ομάδα μπάσκετ ή ράγκμπι σε αμαξίδιο. Αν συνέβαινε αυτό, τα οφέλη θα ήταν πολλαπλάσια τόσο για την ανάπτυξη του αθλήματος όσο και στην ουσιαστική κατεύθυνση των αναπήρων προς τον αθλητισμό και την αποκατάσταση» σημείωσε δηλώνοντας ευτυχής και για την λειτουργία ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο στην Κομοτηνή.
0 Σχόλια