Μόλις το 0,5% των παιδιών που ανήκουν σε ακαδημίες στη Μεγάλη Βρετανία κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα ακολουθώντας επαγγελματική καριέρα. Τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους; Είναι αλήθεια πως ένα σημαντικό ποσοστό αθλητών παρουσιάζει συμπτώματα κατάθλιψης ενώ ένα άλλο έχει παραβατική συμπεριφορά;
Το πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ του gazzetta.gr αναφέρει τα εξής:
"Τουλάχιστον 12.000 παιδιά στην Μεγάλη Βρετανία έχουν ενταχθεί σε ακαδημίες συλλόγων όλων των κατηγοριών και ονειρεύονται να γίνουν αστέρες της Premier League ή τουλάχιστον να ζήσουν από το ποδόσφαιρο. Κάποιοι το αντιμετωπίζουν ως αποκλειστική διέξοδο από την φτώχεια. Μόνο οι σύλλογοι της Premier League απασχολούν στα τμήματα υποδομής τουλάχιστον 3.500 εκκολαπτόμενους αστέρες ηλικίας από 9 ετών και πάνω.
Σύμφωνα με τους κανονισμούς της Premier League σε ότι αφορά το αναπτυξιακό πλάνο, κάθε σύλλογος φιλοξενεί στις ακαδημίες του μέχρι 250 παιδιά. Όσοι ξεκινούν σε ηλικία 9 ετών το ταξίδι για το ποδοσφαιρικό όνειρο θέλοντας να ακολουθήσουν στα χνάρια των Εμπαπέ και Χάαλαντ, μόλις το 0,5% καταφέρνει να εξασφαλίσει τα προς το ζην μέσα από το ποδόσφαιρο
Τι συμβαίνει όμως την συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών που αποτυγχάνουν να κάνουν καριέρα στο ποδόσφαιρο; Υπάρχει εναλλακτικό πλάνο; Ποιες είναι οι συνέπειες της απόρριψης τους; Στη συντριπτική τους πλειοψηφία κουβαλούν πληγές και τραύματα από την ενασχόληση τους με το ποδόσφαιρο τα οποία προσπαθούν να επουλώσουν...
Ο θάνατος του Γουίστεν
Ο τραγικός θάνατος του Τζέρεμι Γουίστεν σε ηλικία μόλις 18 ετών προκάλεσε πολλά ερωτηματικά για το τρόπο με τον οποίο οι σύλλογοι διαχειρίζονται τα παιδιά. Ο Τζέρεμι ήταν ένας ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, ο οποίος ξεκίνησε από την Κ-13 ομάδα της Μάντσεστερ Σίτι το 2016, αλλά λόγω ενός τραυματισμού έμεινε ελεύθερος από την «Πολίτες» τρία χρόνια αργότερα. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε κρεμασμένος στην κρεβατοκάμαρα του. Οι γονείς του έκαναν λόγο για ένα παιδί που δεν ξεπέρασε ποτέ το σοκ της αποχώρησης του από την Μάντσεστερ Σίτι.
Μάλιστα, η Σιτι έχει κληθεί να καταθέσει λεπτομερή αναφορά για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την υπόθεση του Γουίστεν. Κατά γενική ομολογία, στις περισσότερες ακαδημίες ξεχωρίζουν 1-2 παιδιά τα οποία πληρούν τις προϋποθέσεις για μια ενδιαφέρουσα καριέρα ενώ την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές διαδραματίζουν διακοσμητικό ρόλο στις προπονήσεις και τις δραστηριότητες των Ακαδημιών.
Ο 20χρονος Κόφι Ανόκιε-Μποαντί αντιμετώπιζε το ποδόσφαιρο ως μια μορφή διαφυγής από τα προβλήματα του. Στις ακαδημίες του Λονδίνου είχε για συμπαίκτες τους Ρέις Νέλσον της Άρσεναλ και Τζέιντον Σάντσο της Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Στα 14 του έχασε τον πατέρα του από καρκίνο και η πίεση για να πετύχει στο ποδόσφαιρο προκειμένου να ανακουφίσει και την μητέρα του, ήταν αφόρητη.
"Περιμένουν να μεγαλώσεις όταν βρίσκεσαι στον αγωνιστικό χώρο. Κάποιες φορές όμως χρειάζεσαι βοήθεια. Καταλαβαίνω πως το ποδόσφαιρο είναι ένα σκληρό άθλημα, αλλά υπάρχουν στιγμές που για μερικούς από εμάς δεν είναι εύκολο ψυχολογικά. Θέλεις κάποιον να σε καθοδηγήσει».
Ο Κόφι αποδεσμεύθηκε το 2018 από την Μπαρνέτ και «φλέρταρε» με την ιδέα να γίνει μέλος συμμοριών. "Όποιος βρίσκεται στη δική μου θέση χάνοντας τον πατέρα του και θέλοντας να φροντίσει την μητέρα του είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης. Αγαπώ το ποδόσφαιρο με όλη μου την καρδιά. Θα έδινα τα πάντα γι' αυτό".
Ο Μαξ Νομπλ, θήτευσε στις ακαδημίες της Φούλαμ. Η αποχώρηση του από τους «Κότατζερς» τον οδήγησε στην κατάθλιψη.
"Το περιβάλλον στις ποδοσφαιρικές ακαδημίες είναι τοξικό. Υπάρχουν προπονητές που δεν νοιάζονται για τα παιδιά και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Στα 17 μου έκανα ενέσεις στα γόνατα μου και έπαιρνα καθημερινά παυσίπονα».
Ο Μαξ λάνσαρε μια μάρκα ρούχων, προσφέροντας ένα μικρό μέρος των πωλήσεων για την υποστήριξη ποδοσφαιριστών που αντιμετωπίζουν τραυματισμούς η ψυχολογικά προβλήματα.
Ο Άσλεϊ Τόμπσον, πρώην συμπαίκτης του Μαξ στις ακαδημίες της Φούλαμ δεν κατάφερε να ξεπεράσει ποτέ τον τραυματισμό του στη βουβωνική χώρα, όπου εξακολουθεί να νιώθει πόνους. Εγκατέλειψε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 19 ετών και βυθίστηκε στην κατάθλιψη.
"Επέστρεφα σπίτι και περίμενα την ομάδα να επικοινωνήσει μαζί μου για να με βοηθήσει. Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Μου προκάλεσε μεγάλη κατάθλιψη. Συνειδητοποίησα πως δεν θα βρίσκομαι για πολύ ακόμα σε αυτό τον κόσμο. Είμαι πλέον σε έναν διαφορετικό κόσμο όπου δεν ξέρω πως να συντάξω ένα βιογραφικό ή να κάνω αίτηση για δουλειά. Το μόνο που ήξερα ήταν να παίζω ποδόσφαιρο».
Η μητέρα του Άσλεϊ, Λίντα Ντένις σημειώνει: "Κάθε μέρα προτού ξεκινήσω για την δουλειά πήγαινα στο δωμάτιο του παιδιού μου για να διαπιστώσω εάν αναπνέει. Έπαιρνα άδεια από την δουλειά γιατί ήμουν πεπεισμένη πως το παιδί μου δεν θα ζήσει. Δεν μπορούσα να τον αναγνωρίσω, αλλά και να τον βοηθήσω. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι".
Ο Πατ Λάλι, υπεύθυνος εκπαίδευσης στο Σωματείο Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών της Αγγλίας, τόνισε πως οι ποδοσφαιριστές θα πρέπει να εξετάζουν και κάποιο εναλλακτικό πλάνο για την καριέρα τους. "Όταν τα παιδιά γίνονται 16 ετών κάνουμε συνάντηση με τα ίδια, αλλά και τους γονείς τους και τους ενημερώνουμε για το τι θα ακολουθήσει στα επόμενα χρόνια. Είναι σημαντικό να έχουν λάβει τίτλους εκπαίδευσης ώστε να μην βρεθούν απροετοίμαστα όποτε χρειαστεί".
Μετά τον θάνατο του Τζέρεμι Γουίστεν, η Μάντσεστερ Σίτι παρακολουθεί πιο στενά την πορεία των παιδιών που αποδεσμεύθηκαν από τις ακαδημίες της. Παράλληλα πολλοί σύλλογοι δείχνουν διάθεση να εντάξουν στα τμήματα υποδομής, αλλά και να δοκιμάσουν ποδοσφαιριστές που αποχώρησαν από άλλες ομάδες προσφέροντας τους μια δεύτερη ευκαιρία.
Πηγή: gazzetta.gr
0 Σχόλια